Paalam sa mga kathang isip na pangarap

Here I am again. Blogging every time my heart is broken so if ever you are in this page to look for something good to read you’re in the wrong place. It’s a dumpsite of painful emotions. 

Paalam.
Paalam sa mga bagay na natiling pangarap lang.
Paalam sa mga hawak-kamay na di nagkatotoo.
Paalam sa mga yakap at halik na hindi naranasan.
Paalam sa mga pangarap na ngayo’y kathang-isip na lang.

Goodbye.
Good bye to late night talks and chats.
Goodbye to our conversations with coffee.
Goodbye to those plans that i know possible will never happened with you.
Goodbye to those dreams that we built together.

Sorry.
Sorry if I’ll choose to go away.
Sorry if I won’t be able to help you with your dreams.
Sorry if I can’t stay at your side. (I know, you already have one)

Salamat.
Salamat sa alaala.
Salamat sa mga ngiti at tawa.
Salamat sa mga bagay na natutunan dahil sayo.

For now, this journey with you ends. I am letting go of everything. Hoping for your happiness that you find with her.

 

Soon you’ll be okay

Have you ever felt the kind of feeling that there’s always something wrong with you? Felt as if no matter how hard you tried, you always failed. That’s how I felt right now. I wanted to be positive but it’s so hard.

I know that I’ve done this to myself. Presumptions and wrong expectations. I failed to see that there’s something wrong. When in fact it is clear as the summer sky.

I always ask God, why me? how many trials more?

But at the end of the day, all I have is my faith. This pain will go away. I have God to hold my hand.  I will be okay soon.

 

Finding the real you

My dear I know, it’s hard to let go,
In every step, it’s getting harder and harder.
Friends will say, it’s okay.
But you know it’s not true.
Sleepless night is on the side.
Darker thoughts will soon arise.
But soon you will realized that being scared is alright.

My dear I know, getting back on your feet is not easy.
Accepting your flaws is difficult to do.
Telling families and friends that it failed is a burden.
But you know that silence is not the answer.
Soon, you will know where you belong.
Darkness makes you see the light.
Life is tough but you know you’ll get through.

My dear I know, we don’t want pain.
But it’s not life if we don’t experience things.
Being weak is alright.
Sometimes being strong means shedding tears.
Reality is tough but happiness is a choice.
life is still beautiful after all.

Paano mag move on ang babae.

Kadalasan sa mga babae nagiging masokista emotionally. Mas gusto nating namnamin yong sakit. Tagos hanggang buto at kalamnan.

Kahit anong sabihin ng mga tao sa paligid, matigas  parin ang ulo. Sinabing i-blocked sa FB or ang number but we have other social media account to stalked.

Andun yong self-pity if mas maganda si new girl. Andun yong question na bakit sya? kulang ba ako?

Yong sakit parang gumuho mundo mo, iyak na hagulhol na parang di ka na makahinga. Sobrang bigat sa dibdib.

Pero yong pag-stalked, yong paulit-ulit na masaktan habang nakikita mo mga photos nila ay isang paraan ng pagtanggap na hindi na kayo.

Mahirap, sobrang hirap mag move on. Nakakaloka, nakakabaliw.
Kung pwede pang madaliin ang process ng paglimot at maging buo ulit.

Pero if kaya mo syang patawarin, nasa tamang landas ka.
Forgiveness is the starts of healing,para sa sarili mo, patawarin mo sya para mapatawad mo rin sarili mo.

At the end, lilipas din ang lahat. Tatawanan din natin ang mga nangyari. Magiging okay din tayo.

Pain of betrayal

Loving someone also means ready to take the pain when heartache came.
But the most painful thing a person will receive is when someone you love betray you. Hurt you unconsciously or subconsciously because he or she choose his/her happiness.

It’s a stab that puts a hole in your heart. You don’t know if it can be healed or you just let the wounds embrace you. Hoping that someday you’ll be okay.

It hurts so much that all you wanted to do is either laugh or cry. Laugh to hide the pain or just cry your heart out.

list of what if’s…
Being hopeful to little things that you thought can salvage your relationship.
Unnecessary memories,holding on to it even if you already know that nothing will change.

You were a walking zombie. Trying to live a life even if you’re feeling empty inside.

But amidst those pains you were still praying for your healing and to that person who hurt you.

Forgiving is so hard but, the only way is to forgive so you can also forgive yourself and starts to heal.

Heart Beat

Remember, there is only one heart that will beat for you.
No matter what the situation.
Either you are happy or feeling empty.

Your OWN.

Your heart will beat for you always.
Love yourself.
Know your worth.

At the end of the day
you only have yourself
and GOD.

What makes you happy?

What makes me happy?

The swaying leaves of the trees outside the office window makes me happy.
The summer breeze that I felt whenever I go outside makes me happy.
The thought of going to my home province makes me happy.
The thought that tomorrow lunch time I would be able to eat home cooked food makes me happy.

Life is simple. My happiness doesn’t cost much.

Dulo ang simula

Naalala mo Kung paano
tayo nagtagpo?
Sabi mo, Hi! nabasa ko
mga sinulat mo.
Sagot ko naman. Hello! Mabuti
at nagustuhan mo.

Titik ng panulat ang naging tulay sa
kalsadang ‘di magtagpo.
Sino ka? Sino ako?
Iyon ay nakatago sa likod ng mga letrang binuhol
Mga salitang nagpumiglas para

Tiwala ay mabuo

 

Oras, Bangka, Bituin, Saranggola,
Buwan at Kabataan.
Ilan lang sa mga pinag-usapan.
Pangarap, Pagsisikap, Pagdaramdam,
Kasiyahan at Kabiguan.
Sandigan nang pinanday na
pagkakaibigan.

Tulad mo titik ay ginamit para
ilabas ang nararamdaman.
Emosyon ay itinali, isinakay sa bangka
at binalot sa diwa.
Pagkatao ay ibinahagi, humihiling

Na hindi ito panaginip na gising.

 

Ang dating tulay na titik ay naging boses.

Boses na nagpalakas ng pintig nang dibdib

Tao lang ako, kahinaan ko ang boses mo

Pero ang tanong ko ano tayo sa dulo?

Mali, ang tanong ay dapat

May tayo nga ba sa dulo?

 

Dapat ko bang abangan ang pagdating mo

O ihahatid na lang kita sa pag-alis mo?

Bukang liwayway na biglang naging takip-silim

Matamis na naging maasim

Ganyan tayo. Walang gitna,

Walang tama lang,

Nakatayo magkabilang dulo.

Magkaibang mundo.

 

Tulay na panulat ay nawalan nang bisa

Sa emosyong binalot ng balisa

Hindi mahawakan ayon sa gusto

Sala sa init, sala sa lamig.

Tumatalon, lumilipad, nahuhulog

Hanggang umabot sa dulo

 

Pwede bang ibalik na lang tayo sa una

Ako ay gabi, ikaw ay umaga

Pwedeng bang kalimutan ang gitna,

Bumalik tayo sa simula

Suwayin natin ang tadhana.

Burahin lahat sa memorya.

Baka kwento natin sa dulo ay magsimula.

REPEAT NEVER AGAIN

Isa pa. Isang beses ulit, patawarin mo. Ganito tayo ‘diba? one more chance, second chance at hanggang sa pang sampung chances pa. Sige magpaka-tanga pa. Sobra na teh!

Nauso pa ang #neveragain, tapos try ulit. Putik! sarap magpakalunod sa sakit!

Minsan humihiling na sana panaginip lang ang lahat. Na sana ‘di sinubukan. Kung pwede lang bumalik para baguhin ang desisyon. Well, tao lang. Mas mabuti ‘to, exciting ang life! halo-halong emosyon.

Hindi daw madalas maintindihan ng ibang tao ang malalim mag-isip. So ‘wag nyo ‘ko intindihin.

to believe

Is it wrong to believe that there’s always goodness in everyone’s heart
Is it wrong to believe that someday this world will be a better place
Is it wrong to stand on what you believe in
or we just find it wrong because we never see what’s meant to live in real world.

Maybe someday,
Somehow,
You will understand what I mean
Perhaps your world is clouded with pain
Perhaps you haven’t seen the beauty of this place that we live in
Perhaps you just forgot to appreciate simple things
or you just choose to close your eyes

and just believed what you think is right

Is it my eyes or your eyes who can’t see
the kindness beneath darkness
the smile within hardship
and the calmness every after storm
am I wrong?

The road less travelled

Pumili ako ng propesyon na medyo lihis sa karamihan. Propesyon na dati namamata ng ibang estudyante sa unibersidad. Sino ba naman kase ang may gusto na umakyat ng bundok. Imbes na mag-aral para ballpen at naka-upo na lang sa opisina pagka-gradwyt e, halaman at putik ang nakakasalamuha. Imbes na nakikipagbeso-beso sa mga naka-long sleeve at necktie e mga kamay na magaspang ng mga magsasakang nagtatrabaho sa bukid ang nakaka-daupang palad.

Bakit nga ba tayo nakulong sa ideya na ang katumbas ng tagumpay ay ang pagtatrabaho na computer at ballpen lamang ang hinahawakan? Na nakaupo sa lugar na may aircon at nasa gitna ng urbanidad.

Nasabi ko sa sarili ko “masuwetre ka dahil namulat ka sa reyalidad, na hindi mo dapat ikahiya ang napili mong larangan”. Pero naiintindihan ba ako nang mga kabataan ngayon o ng karamihan?

Nagtatrabaho ako sa larangan na tinatawag na “Developmental work” pero nasa context nang “environmental protection and conservation” na may kasamang “humanitarian response”.

Dati sabi nila bakit mo pinili ang kursong yan? wala kang trabahong makikita, walang pera dyan. Pera-pera lang talaga ang labanan kapag pinag-uusapan ang tagumpay.

Paano nga ba natin susukatin ang tagumpay? base ba sa figure ng numero sa payslip mo o sa mga ngiti at pasasalamat na natatanggap mo. Hindi ko sinasabing maliit ang sweldo namin, pero hindi din sya kalakihan tulad ng mga nasa corporate. Pero alam mo ano ang lamang namin? yong mga sincere na pasasalamat at ngiti na pinapabaon sayo at the end of the day nang mga taong nasa komunidad na nabigyan nyo ng bagong pag-asa para makabangon at makatayo sa kanilang mga paa.

Mahirap i-explain bakit ko pinili ang daan na lihis sa karamihan, madalas napapatanong din ako kung bakit basta ang alam ko magaan sa loob ang paglalakad kapag naibalik mo sa mga tao ang kahalagahan nila at may lugar sila sa mundo kahit sino at ano man ang meron sila.

P.S
Isa akong manggugubat (lady forester daw sabi nila) pero kalahati ng trabaho ko nasa community organizing at humanitarian response.

Kung madali lang sanang mag explain

“Oist! Bakit mag-isa ka lang?” tanong ng isang officemate sa kalsada habang papauwi.

Nasabi ko lang na may kanya-kanya kaming lakad. Pero ang totoo di ko alam saan nga ba yong mga tinuring kong kaibigan sa trabaho. Umalis lang ako ng opisina, hindi nagpaalam. Basta gusto ko lang umuwi. Mag-isip ng malalim.

Naalala ko ganito ako bawat dumarating yong time na alam ko madadagdagan na naman ang edad ko. Kada taon ganito nangyayari. Hindi ko alam if nagpa-panic ako na lumampas sa kalendaryo o normal lang talaga ang magmumuni-muni. Magtanong ano ba ginawa ko sa buhay ko. Tama ba ang mga desisyon na ginawa?

Masarap din minsan kausapin nang masinsinan ang sarili, kahit na bawat tanong ‘di ko naman mabigyan ng sagot.

Pagod na ba ako? Dapat ko bang i-kwento na magulo ang utak ko.

Trabaho na lang ang kinakapitan ko para masabing okey pa ako.

Pero di ko rin ma-explain bakit balisa ako. Pakiramdam ko, reminder to ni friend sa itaas na sya ang kausapin ko. Na tama na muna, simple lang ang mundo bakit ko pa pinapakumplikado. Natatawa ako, simple lng pala sagot sa kaguluhan ng utak ko.

SYA. 🙂

Letter for YOU # 1

Dearest You,

Hi! you might find greetings as cliche but hopefully this letter may set you into a lighter mood and please find time to smile, a gift for your self. 🙂

I’m fond of a written letter sent through snail mail. Rarely we find a person who wrote with words carefully constructed and emotionally moving. With penmanship that reminds you back to the times where emotions are sealed into envelopes. Adding the long waits for response that tickles imagination and longings that keeps emotion burning.

How lucky are those who have experience those way of communications. A formal hand strokes as a symbol of sincerity. Poetic phrases inspired by moon and stars. Isn’t it what we missed with our generation right now? Have you ever dreamed of receiving a letter with words perfectly spelled instead of a shorten text? maybe I am born in a wrong era.

But we never know, maybe someone, somewhere, you are reading this. Please do send me a letter.

sincerely yours,
Ani

out of the blue

Ang pinaka-mahirap sakin kapag andito ay kung paano ko sisimulan ang gusto kong sabihin. Minsan pa, hindi ko rin alam kung ano nga ba ang gusto kong i-kwento. Magulo talaga kase ang laman ng utak ko, lumilipad minsan naman nanggugulat at kadalasan kunsintidora. Huwag na huwag kang humingi ng advised sakin lalo na pag lovelife dahil sigorado ako ikaw din sasagot sa tanong mo.

Out of the blue? kabute? maulan, kulog at kidlat. Na-gets mo? (may scientific explanation yan)

Madalas sa trabaho ko, yong mga ginagawa at sinasabi namin may scientific basis dahil kung hindi, titingnan ka lang ng mga tao o kaya napatitig sila dahil nagtatanong ano kaya pinagsasabi nito? tulad mo nag-iisip kung saan papunta ang binabasa mo.

may attitude ako na nanghuhula sa posibleng iisipin ng taong babasa ng mga tinatapon ko dito. Tapos at the end, di ko pala mahulaan, malayong-malayo ang assumption ko, kaya sigoro maliit grade ko sa statistics noon. Haha!

Ang gulo ko no? halo-halo.

Pero totoo, anong kaibahan ng babae at lalaki pag nagkukwento? sino ang mas emosyonal, sino yong pa-mysterious? Sino ang mas pa-deep? sino yong madaldal lang? kung makapagtanong ako parang may exam ako bukas no? ang daming question mark. hahaha!

Ang totoo, hindi ko talaga kelangan ng sagot, wala lang gusto ko lang guluhin din utak nyo. LOL

steady lang

kapag nag-iisip ako ng malalim, madalas pawang kababawan ang lumalabas. Iyong akala mo sa sarili mo na umiikot ang universe sa buhay mo. Umiikot ang lahat tapos ikaw steady lang nakatingin sa kawalan. Shaks! kape lang tinira ko, kopiccino ng kopiko. ‘yan ang pinaka-sosyal sa mga kape na nasa drawer ko. pinakamahal sa halagang 8 pesos. At biglang umabot sa kape ang lahat.

speaking of kape, gustong-gusto kong bumalik sa pagpipinta gamit ang kape, in fact, last month nakabili na’ko ng papel pero ano ginawa ko? nasa sulok ulit. Walang subject masarap lang magpalutang-lutang ang isip. Tipong magtatanong ka na naman ng sangkatutak tungkol sa sarili mo, ginugulo mo ulit ang sariling  mundo kase lahat steady na. ‘Diba ang gulo ko lang?

Natatawa ka na napapailing kase pinag-aksayahan mo na namang basahin ang basura ni aninipot. Pero ito lang naman sana ang gusto kong sabihin. “Na-miss kita kung sino ka mang poncio pilato ka”. At magtatanong ka, sino na naman kaya to? Lol

Wala. ayokong sabihin kase masarap sa pakiramdam ang magpaka-misteryosa kahit kalahati ng babasa nito ay may haka-haka sino yang namimiss ko. Wala sa plano na magpapaka-emo o magpapaka-keso na naman ako dahil alam ko na kung meron bang babasa nito sawang-sawa na sa kaemohan na tinitipa ko. well, what will I do? parang may isip yong mga daliri na pag tumitipa dito walang sinunod, basta tipa lng ng tipa.

kung mainit ang mata mo sa typo, pasensya mga pare at mare. o kaya naghahanap ka nang tamang kudlit o tuldok dahil madi-disappoint ka lang. 😉

May word na ginagamit yong officemate ko sabi nya “honesay” it’s a visayan word usually use by kids. It means the act of being honest. So, gagamitin ko yon. Honesay lang tayo.

Masaya kayang magpakatotoo kahit kababawan at kabaliwan lang.

Ayoko na. Ang totoo, malungkot lang talaga ako sa loob.

Halong (take care).

“You’re like a person I read, the saddest book with” – when a man’s fall in love.

Cascade

Ubos na ang kwento. Di na uso ang blog. Wala nang dahilan ang pagtipa. Busy. Tinatamad. Sangkaterbang dahilan bakit naghihingalo na ang blog na to. Pero normal lang sigoro. Aabot at aabot din sigoro talaga tayo sa dulo. Halos limang taon na din simula ng maisip kung ipagkalat ang mga tinatago kung salita. Maraming masasayang alala na inimprinta at ibinahagi sa mga estrangherong napapadpad sa pahinang to. Meron ding mga sakit sa dibdib na pilit tinatago sa salita.

May nagsasabing malalim, makata, magulo at meron ding wala lang. Isinatitik ang mga araw-araw na pangyayare. Pinaagos na parang tubig lang. May malinis, may maitim, may nagpapalutang ng mga bagay at emosyon. Ito ang kapangyarihan ng pagkakataon na makapagpalabas ng mga tinatagong parte natin. Masarap tumipa na parang naiintindihan ng iba na parang hindi. Magaan sa pakiramdam na nakakapagpalabas ka ng mga gusto mong sabihin pero sa hindi diretsong pagkakasabi. Pwedeng marami at pwede ring iilan lang ang makakaintindi. Minsan nga isang tao lang.

Pero alam mo ano ang pinakamasarap? ang makatagpo ka ng mga taong halos kapareho mong mag-isip dahil lang sa mga itinipang salita. Mga taong di mo inakalang pwede mong maging kaibigan. Pwedeng magdrama, pwedeng maging luka-luka dahil tapos mo nang naipakita sa kanila ang pananaw mo sa mundo, ang pananaw mo sa buhay. Minsan nga mas madali pang mag kwento sa mga taong nakilala mo lang dahil pareho kayong tumitipa sa mundong to kesa sa mga taong kilala mo sa totoong buhay.

Dito ikaw ang magtuturo maging totoo mismo sa sarili mo. Pero pwede ka ring gumawa ng sarili mong mundo. Ikaw ang pipili saan mo gusto basta dapat alam mo at the end na may reyalidad sa likod ng mga salita. Hindi ito wonderland at lalong hindi panaginip. Ito’y lugar kung saan pwede mong ipa-agos ang buhay mo gamit ang mga salita.

Nakakapagpagaan lang talaga sa loob ang tumipa lang. kahit alam mong pwedeng walang babasa nito. Tulad ngayon, di ko alam kung kelan na naman ako makakabalik sa pahinang to, pwede bukas, pwedeng susunod na linggo o kuya susunod na buwan. Basta may lugar lang na pwedeng balikan kahit nasa kwadradong mundo pa ito.

P.S. malapit na birthday ko kaya trip ko biglang tumipa. Lol.

kumplikadong complicated

Minsan kahit ako hindi ko rin maabot kung hanggang saan kayang dumating ang isipan ko. Lumipad hanggang sa dulo ngunit pagdating sa dulo wala palang katapusan ang pupuntahan ko. Kelangan kong bumalik maintindihan ulit ang simula para mabigyang direksiyon ang susunod ng parte ng dulong pinangarap ko.

The principle of life lies on the basic way we live. It is neither how far we go nor how depth our understanding is. But, learning how to understand the simplest method we interact with one another, with our environment and attaching it on what our perspective in the future. This is not an essay or an attempt to understand others but this is only how my mind stumble on its own. I’m neither a scientist nor a philosopher trying to share the wisdom that she learned through the years but a complicated thought of a mid twenties person trying to understand the nature she lives in.

The irony of everything is that we wanted to understand complications by making it simple. However, should it not be the other way around? The simplest form is part of the complicated system. On trying to make everything simple we destroy the equilibrium of everything. Try to look how the nature balances itself. Try to imagine the principle of food chain. Its complication benefits everyone under its web chain. However, eliminate one of its member does the system works properly? The law of nature shows that the more complicated the system is the more balance it is. We can’t live on our own, nor can nature stand on its own the interdependency of everything is visible. We are all connected, the same as how every situation is connected. The cause and effect, reason and answers and you and me, it all boils down how simple our life but interlocked in a complicated way.

Ang gulo ng utak ko no? napapa-englis ako. Hindi ko rin kayang tagalogin ang nasa isip ko. Hahaha.

mundong kwadrado

Naalala mo paano ka nagsimulang magblog?

Ilang taon ka ba nasa dise? o kakasimulang magtrabaho at pabandying-bandying lang sa internet ang umuubos sa oras mo.

Istorbo pa ang trabaho sa pagbablog yon ang mga claimed natin.

Unang tipa nakaka-excite kahit hindi ka sigorado kong may magbabasa ba ng pinost mo. Hindi mo alam kong tatanggapin ng ibang tao. Mas nakakatuwa pa yong pakiramdam na kaya mong magwala at sabihin lahat dahil anonymous ka.

Isa pang nagustuhan mo ay ang pagkakaroon ng bagong katauhan base sa blog name na napili mo. Pwede kang maging makata at sa tingin mo ay mas may karapatan kang tumuligsa sa mga politiko ng pilipinas. Ang saya ng buhay dito no? Umiikot lahat ayon sa mga salitang tinipa mo.

Malawak ang blogosperyo pero sumisikip din ito. Tulad ng mundo napupuno, may umaalis may bagong pumapasok. Minsan balanse minsan din magulo.

Sobra ng apat na taon sa pagtitipa pero hanggang ngayon di ko pa rin maipaliwanag bakit di ko maiwan-iwan ang pahinang to. Naibuhos na yata lahat ng emosyon, nakalipat na ng trabaho ng tatlong beses pero ang blog na to binabalikan ko pa rin.

Kung love life pa ito baka may loyalty award na ako. Haha!

Pero ang totoo, hindi ko na rin alam ano ba dapat ang ititipa ko.. Diba dapat habang tumatagal dapat gumagaling sa pagbablog pero ako wala e. pareho pa rin. Haha!

Ang gusto ko lang naman talagang sabihin ay bigla kong namiss ang blogosperyo at ang mga taong nasa paligid nito, bow! hahahaha

bittersweet valentines

May pagkakataon na napapaamin ko ang sarili ko na minsan umibig din ako ng tunay. Hindi man naibalik tulad ng karaniwang inaasahan, pakonswelo ko sa sarili ko na nasubukang kong magmahal. Hindi yong pagmamahal sa pamilya at kaibigan kundi yong pagmamahal na nagsimula sa pagiging estranghero, naging kaibigan na umabot sa panahon napapabilis nya ang pintig ng puso. May halong kakornihan at hiya dahil sino ba ang aamin na nabigo di ba? Sino ba sa atin ang malakas ang loob na humarap sa reyalidad na hindi lahat ng gusto natin napapasa’tin? Ilang beses mang pangarapin at ipagdasal kung hindi para sa’yo hindi talaga magiging iyo.

Hindi rin madali ang magpanggap na wala ka nang pakialam pero mas mahirap ang paniwalain ang sarili na okey ka pero hindi pala. Mahirap ding lumayo pero walang maisip na dahilan para ipagpatuloy ang nararamdaman. May mga taong nakasandal sa lakas ng loob na pinapakita mo yon ang sabi mo sa sarili. Kaya diritso ang lakad dala ang pag-asang maghihilom din ang sugat na ikaw din ang may gawa. Pinaasa mo kase sarili mo.

Mas mahirap ang pagkakataon na walang taong makwentuhan at pwedeng iyakan. Hindi mailabas ang bigat sa dibdib. May pagkakataon na parang wala nang pakiramdam at kinukwestyon na kong totoo pa ba ang mga ngiti sa labi. Minsan gusto mong magalit sa taong dahilan ng kalungkutan mo pero hindi mo rin magawa dahil aminado kang hindi nya kasalanan na kaibigan lang ang tingin nya sayo. Wala kang magawa kundi umusad. Lilipas din to, nagiging favorite mantra mo.

Ngayon, napatunayan kong totoo pala. Lahat lumilipas, lahat nagbabago. ‘yong mga dating nagpapakaba tinatawanan na. Ang dahilan ng hapdi nakakapagpangiti na. Naghilom na ang sugat. Pinatibay na nang panahon, unti-unti na ring lumilinaw ang kulay ng mundo dahil nakikita na ito sa ibang anggulo. Nabago na ang  pananaw sa buhay.

Pag-ibig nga naman. Bigo man hindi natin pwedeng baguhin ang nakaraan. Hindi rin pwedeng diktahan ang hinaharap kaya buhay kasalukuyan ang aasahan. Kung dati excited akong makaramdam na umibig ngayon tama na muna. Hindi ko rin naman pinagsisihan ang nangyare, maraming beses din naman aking ngumiti, kinilig at napasaya dati. Kung makikita ko nga sya ulit magpapasalamat ako. Ngayon akin na muna sarili ko papasayahin ko muna bago ko ulit i-share. 😉

bagong post

Inabot ako nang new year bago ko naisip ang blog na to. Binagyo din ang ika-apat na taon ng anibersaryo ng kuta na to. ‘yon ay kung naniniwala pa rin sa blog anniversary ang paisa-isang nadadapo dito. Maraming pangyayare na kung tulad pa rin ako ng dati malamang sa malamang naikwento ko kaagad pero yon nga nagbabago ang tao at nagbabago din ang priorities natin.

Dileema ko ang pamamaalam pero dahil tinipa ko pa ang tungkol sa paalam na yan malamang hindi mangyayare. Hahaha! Masyadong malaking bagay ang pagpapalabas ng kung anu- ano dito. Sinubukan kong magbasa ng mga blogpost ko 4 years ago at natatawa ako promise! Sabagay ano nga ba ang mga binabasura ng isang batang kakalabas lang sa apat na sulok ng eskwelahan. After 4 years yong mga dating hinahanap ko natagpuan ko na rin ng paisa-isa at nadagdagan din ako ng apat na kilo (isama na ang timbang dahil hirap na hirap akong i-achieved yan for the past 4 years) isa lang talaga ang hindi nagbago, wala pa rin akong lovelife!!!!! Hahahaha! Ang loser ko lang talaga sa aspetong yan o baka ako din ang may kasalanan dahil tinataboy ko ang mga lumalapit. Pero kung buhay pagiging gala, first honor ako nyan may trophy, sash at korona pa. O ha! Parang pageant lang diba.

Bakit ba ang ending pag tumitipa ako napupunta sa buhay pag-ibig? Haha! Kung saan madalas bagsak ako dun pa talaga napo-focus. Parang reflection ek-ek daw sana ang post na to kaso ang hirap yatang magseryoso dahil kung papayagan ko sarili ko malamang drama ang labas ng tinitipa ko. Hmmm, ang mga kwento ko talaga dito kaunting parte lang ng mga ginagawa ko. Pag naiisip ko lang tumipa yon na. Hindi talaga to pagsusulat, isinatitik ko lang ang nasa isip ko. Madalas ko tong nasasabi, natutuwa ako sa mga taong nakilala ko dito at mga naging kaibigan sa totoong buhay. Wala lang naisip ko lang bigla at gusto kong sabihin ulit, bow!

Magulo pa rin akong kausap, at oo madaldal pa rin. In case gusto mong malaman. Nagpapaka-anonymous pa rin ako kahit binaladra ko na mukha ko sa blogger FB account ko. Pero tingin ko mabangga nyo man ako hindi nyo pa rin ako makikilala except sa mga na-meet ko na ng personal. Feeling interested ka kung magkwento ako no? hayaan na lang mabuti na yong pakiramdam ko nakikipag-usap ako kesa mag post na naman ako ng tula at wala halos makaintindi. Hahahaha!

May nalalaman pa akong prosa dati. As if magsusulat talaga at sa huli ganito lang pala talaga ako. Pero masarap naman kase sa pakiramdam dati na magpanggap na parang totoong manunulat, dun naman kase nagsisimula lahat yon nga lang iba ang talentado sa hindi at kasama ako sa huli. Hehehe! Maraming pagkakataon yong sinasabi kong ayaw ko nang buksan at balikan ang pahinang to pero binabalikan ko pa rin. Sigoro nga tinanggap ko nang totoo na blogger nga ako at hindi ako tulad ng iba na kayang iwanan yong mga sinimulan. Sigoro nga kahit sa pagpapanggap lumalabas ang totoong ikaw at di yon pwedeng pigilan. Sino man ako sa likod ng mga salitang tinipa, si aninipot ay mananatiling si aninipot  happy new year!

the world on our shoulder

Hindi natin pasan ang mundo, tayo ang pumili sa mga bagay na nilalagay sa balikat natin.

Remembering a smile

Remember the first time we’ve met. Urong-sulong ang utak ko noon. Ready ba talaga ako makipag-kita? Nakakatakot syempre, paano if hindi ikaw yong nabuo sa utak ko? Ang daming what if’s but I pursue. May palabra de honor ako.

Kung kelan may ulan saka naman wala akong payong. Sinabi lang na magkita tayo somewhere, never sinabi ang kulay ng damit, ano ang itsura. Haha! I bet pati ikaw hindi rin alam anong iisipin. Maybe fate is good with us, kung saan ka tumigil dun din ang binabaan ko ng jeep. Tawag lng sa selepono nasaan ka and tsaraaan! Halos magkatabi na pala tayo.

Alam mo ano ang di ko makalimutan? Your smile, nakangiti ka nung magkamay tayo. Di ko alam kung para saan, dahil ba napatunayan mong maliit nga ako? Haha. Natuwa din ako nung makita ko yong lawit mo sa buhok, cool! sabi ko. Sinubukan ko pang hanapin if may piercing ka sa tenga pero wala.

Pero yong bad boy image mo yata hanggang dun lang sa style ng buhok. Hindi ko rin alam kase di nman kita nakilala ng lubusan. Nagbabago ang pananaw ko sayo bawat panahon na nakasama kita hanggang sa umabot na ikaw yata ang pinaka-konserbatibo at isa sa mga may pinaka-mataas na moral value sa mga nakilala ko. Bow!

Saan na ba ako? Hmmm, balik sa pagkikita. Dinaldal kita ng dinaldal, sabi mo nga hinga lng ang pagitan. But the truth is, sinadya kong mgkwento ng magkwento ayokong magka awkward moment sabi mo kase tahimik ka at nagpromise akong dadal-dalin kita.

Pero I’m more on a listener type sa mga friends. That’s the reason bakit maraming nagkukwento sakin ng mga sikreto. Parang ayaw mo kaseng magsalita kesa mapanis laway nating dalawa ako na lang nagkukwento. Pero aminin mo dahil dun na at home ka.

Makwento ako if gugustuhin ko, espesyal talent ko nga daw yon. Haha!

Pero pansin mo in person wala akong masyadong sinasabi on how I felt. Puro ibang tao kinukwento ko, except dito sa blog dahil madaling magpakatotoo. Sensitive ako sa loob kaya nga ang bilis kong masaktan. Though sabi nga ng mga kaibigan ko, Im stronger than what I know. Kaya yan ang gusto kong patunayan sa sarili ko.

Maybe you wonder kung ano na naman pumasok sa utak ko at sinulat ko pa to. Simple lang ang sagot, unti-unti itong nawawala sa utak ko kaya gusto kong i-kept at i-document. I don’t want to forget those smile dahil ang dami kong dapat ipagpasalamat sa mga natutunan ko.

I never thought that you’ll teach my heart an emotion that I thought I’m not capable of. It was unexpected yet I fully treasured it. I know it was next to impossible yet I embrace it. Mahirap iwasan ang bagay na alam kong minsan ko lng maranasan. Sinubukan kong tumawid sa marupok na tulay pero nung nasa gitna na, alam kong kelangan kong bumalik sa pinanggalingan ko kung ayaw kong mahulog sa bangin. Walang mag-aabot ng kamay sa dulo, walang ngiti na magsasabing kaya mo yan. I choose to save myself. Walang ibang gagawa kundi ako lang.

Kalahati ng utak ko sinasabi na kinokompromiso ko na naman sarili ko at in the end, ipapahiya lang. Haha! But this is who I am. Walang simple sakin, mas kumplikado mas stable kung nadadala. Matagal ko nang tanggap yon. Napakasimple lang talaga buhay ko, kumplikado lang akong mag-isip.

Ganito lang sigoro ako pag may binibitawang importante, sinusulat na lang. Walang ibang outlet eh! Kase alam ko kahit anong explanation at anong haba pa ko ito ikwento sa iba, hinding-hindi nila maiintindihan. Wala naman kaseng simple pag pintig ng puso na ang dahilan.

Sa ngayon pikit matang tatalikod, hindi ko pwedeng sabihin na hindi pa rin ako lilingon pero susubukan kong wag umatras. Lakad lang baka pag nasa malayo na magiging ok na rin ang pakiramdam.

Walked away

Dati may nagsabi sakin na “baka mali ang akala mo”. “May pag-asa pa bakit ka susuko?”.

Hindi ako sumusuko, alam ko lang kung hanggang saan ako, sabi ko sa kanya.

Maraming beses tinutulak natin ang ating sarili sobra sa limitasyong kaya natin. Kaya maraming nasasaktan, kaya maraming tahimik na lumuluha, minsan pa’y patago. Kadalasan kase ang mga taong tinutulak ang limitasyon nila ay yong mga taong mataas ang tiwala na kakayanin lahat. Kaya pag nahulog ang lakas ng lagpak. Bulusok at walang makapitan agad.

Biyahe

Natuwa ako dito. Minsan talaga tayo kahit kandahirap puntahan for the sake na may picture go! Hahaha! pero naisip ko if hindi ko naisip magpahinga ngayon nasa beach at sidetrip sa kawasan falls sana. Kaso ramdam na ramdam na ng katawan ko ang pagod. Ayaw kong magkasakit ng sobra may byahe pa ako na gustong-gustong puntahan.

Next month daw, go na ang Albay trip. Yehaaa! Hahaha! At syempre gusto ko ding bumalik ng Cagayan de Oro. Kelangan kong mainterview ang dati kung housemate tungkol sa engagement nya. Hehe!

Next time, Tinago Falls or Mayon Volcano nman dapat ang background.

Oo na, ako na ang gala! Pero hindi talaga ako pwedeng ilagay sa isang sulok lang. Baka di mo alam nilayasan na kita. I usually travel alone, sanay na sanay ako na mag-isa lang. kulang na lang putulan ko buhok ko ng katulad ni Dora. Hehe!

Pero hopefully sa susunod, masusubukan ko ring bumiyahe na may kasama, yong pwedeng ka-holding hands while walking. Hahaha! Pangarap na naman!

Nangarap na lang din, sagarin ko na. Yong pwedeng makasama sa tabing dagat with bonfire, stars and moon in the sky. Yong pwedeng makausap anything under the sun. That would be one of the best vacation sigoro. Para habang wala pa, enjoy ko na lng yong chance na nakakapagbyahe ako. 🙂

may sasabihin ka?

Napapaisip na naman ako bigla. Kung may kakayahan nga ba akong magdesisyon para sa ikakabuti mismo ng sarili ko. Reklamador ako sa mga simpleng bagay ‘yon nga lang hindi rin basta-bastang sumusuko. Madali kung natatanggap yong sitwasyon kung saan madalas akong napupunta, part of the job sabi ko sa sarili ko. Pero pag personal na bagay na, ang hirap bumalanse, ang pantayin ang emosyon o dapat bang patayin na emosyon.

Marami akon tanong, tulad mo. Ang kaibahan ko tinitipa ko ito at sinasaboy sa mundo saan man dumating o sino man ang makabasa. Who cares? di mo ko kilala. Ang taray lang no? ang totoo ayaw kong magsulat ng ganito na parang hinuhubaran ko na naman ang kaluluwa ko dahil nagbubuhos na naman ako ng emosyon. Pero outlet to. Wala naman talaga akong malaking problema. Hindi ko rin pasan ang mundo. Basta nakakapagpadala lang ng pang tuition ng isang kapatid at pang allowance ng isa pa, oks na oks na. Sarili ko lang problema ko. Hindi ko maintindihan bakit hindi ko kayang ilagay sa palad ko ang pintig ng puso ko. naks! hahahaha! love problem ba ito? kung pwede nga lang diktahan, matagal ko nang ginawa.

Anyway highway, makukurot o masasabon ko na naman sarili ko. Minsan ang dami ko lang nagagawang kapalpakan pag sumasabog ang emosyon ko. Minsan nililipad pa ako sa ibang planeta. At minsan din parang ang sarap lang magkwento tungkol sa nirereklamo ko. As if interested ka. Hahaha!

May sulat ako sa isang tao, at gustong-gusto ko itong ipabasa mismo sa kanya pero takot akong maghalo na naman ang balat sa tinalupan pag nagpapaka-impulsive ako. Pero sabagay sanay na sanay na ako sa mga pagbabago, pagbaliktad ng mundo ko, ang paglipat ng lugar at kung-anu-ano pa.

Pero totoo, once na nabasa nya to ibig sabihin kelangan ko nang magpaalam. Tapos na at kelangan ko na ulit magsimula. Haays!hindi ko na hihintayin ang sagot sa 3rd wish at itutulak ko na naman ang sarili ko palayo sa bangin at maglalakad ulit ng kilo-kilometro. naiiintindhan mo pa kaya tong pinagsasabi ko? hahaha! hayaan mo na. pag personal kitang kilala at diretso mo akong tatanungin, sasagutin din kita ng matino at totoong sagot yon ay kung kaya mong tanggapin ang sasabihin ko. hahahaha!

hectic schedule

Medyo napapahaba na hindi ko nadadalaw tong blog na to, syempre ano lang busy ang mga buhok ko. Haha! Totoo busy ako madalas ko nga chine-check sarili ko kase baka pati paghinga makalimutan ko na. Hahaha!

Una, nagsimula ang hectic sched. namin pagdating ng May, deadline namin sa june nung 8 hectres na nilalandscape namin plus may exhibit kami sa katapusan din ng buwan which ang nangyare ako na gumawa lahat. Hindi art exhibit ha. Exhibit of rare and endangered tree species na meron kami sa tree nursery namin. Mula sa backdraft hanggang sa design ng miniature garden sa akin kaya kunti na lang sasabog na ako.

Tapos by June may simultaneous run to plant event kami na ang target ay more or less 150 thousand participants all over the province plus may mga regional partners pa from mindanao regions. Meeting doon, meeting dito at every week ang coordination meeting plus media planning. Buti naka-survived ako. Hahaha! from Office to Field kase ang trabaho inikot namin buong Cebu plus the islands. Well, successful naman daw ang activity.

pagdating ng July akala ko makakahinga na kami pero hindi! may Book Launching pala tungkol sa mga Native tress in Visayas. 5 years in the making ang book kaya dapat daw bonggang-bongga ang launching. Hulaan mo kelan ang date? exactly sa birthday ko. Hindi ko alam if gugulong, tatawa or tatumbling. walang birthday leave ito. At ang next day diretso agad kami sa Cotabato para magconduct ng training. Si supergirl na yata ako dahil dito. Pero kahit ganun may time pa rin akong makipagkita sa mga ka-close na blogger sa manila at walang tulogan sayang ang panahon kung pwede nga lang stop muna ang oras, kwentuhan, tawanan at kunting inuman. Naisingit ko pa nga na sumama sa face to face discussion ng isang libro. Hahaha!

At in between sa mga sched na yon may mga lakad pa ako sa weekend. minsan ordinary trekking o kaya river trekking. Ako na ang always on the go.

Ngayon, gusto ko lang magpahinga, matulog ng maaga at wag mag-isip ng trabaho. Well, sa tingin ko hindi pa rin mangyayare ang pahinga na sinasabi ko katapusan pa lng ng july pero dalawang weekends na nito may naka-booked ng activity. Hindi pa kasama ang mga byahe na work related. Plus may niluluto ang trekking friends ko para sa mga holidays. Hahahaha! wala akong magawa kundi i-enjoy na lang.

world in front of me

Ang bilis ng panahon. Paisa-isang naging pahina na lang ang mga dati nating ginagawa. Ang sarap lang huminto, magtanong saan na ba ako? saang punto na ba ng pangarap natin ang naabot. Abot kamay na ba o abot tanaw pa lang.

Ayokong huminto, iniiwasan kong umabot sa puntong magtatanong na ko ano at saan ba talaga ako patungo. Pero ito na nga nagtatanong na kaya tinitipa ko na lang. Sigoro napapangiti ka na lang at sasabihing ito na naman sya nagsusulat nang ka-emohan. Haha! ganun talaga my dear ginawa ko ang blog para paminsan-minsan mailabas ang mga tanong ko sa sarili.

Lately, sa gitna ng pressure, deadline at stress sa trabaho umaabot pa rin sa point na hinahanap ko ang dating ako, ngumingiti at kuntento sa paligid ko. The price of chasing our dreams, mga maliliit na bagay kapalit ng pangarap pero sya namang nagpapasaya sa’tin. Wala na akong oras para magpinta, minsan na lang makapagbasa ng libro at kulang ang oras sa pakikipag-usap sa mga kaibigan.

Pero hindi naging boring ang buhay ko, kabaliktaran pa nga ng kaseryosohan ng post na to. Natuto akong mag-enjoy sa gitna ng pagiging hectic ng schedule. Kung dati halos hindi ako napapalabas ngayon baliktad basta may kunting oras gora.

Sigoro dapat kung ipagpasalamat to sa isang tao. Tuwing naaalala ko kung gaano ako kalungkot nung magsimula ulit napapangiti ako. Hindi ko maimagine na umabot din ako sa point na umiiyak at kinukumbinsi ang sarili na magiging ok din ako. Well, ok na yata ako. Ayokong magpaka-chessy pero yes, nahulog ako sa isang tao at sad to say hindi sya para sa akin. At tuwing binabalikan ko ang nangyari hindi ko maisip bakit ako umabot sa ganun. Tao pa pala ako. Haha!

Sigorado na ako, hindi ako manhid tulad ng inaakala ko dati. Salamat sa isang pahina dito nailalabas ko ang nararamdaman ko. Pag binabalikan ko nga ang ilan napapa yuck at ewww ako sa mga sinasabi ko hahaha!. Malamang ganito din ang sasabihin ko sa tinitipa ko ngayon sa susunod na mga taon.

Marami pa rin akong tanong at hindi rin sarado ang pinto para maintindihan ang mga mangyayare basta sa ngayon ok na muna ako kahit unang araw pa lang ng hulyo puno na ang sched ko for the half-month.

Mwuah!. na miss ko to.

kapayapaan sa drowing mo

Ang sining ay nalikha dahil sa paghahanap ng tao ng kalayaang mailabas ang nararamdaman. Sa sining nagiging malaya ang nasa likod ng letra ng bawat tula at awitin. Sa sining may kulay ang bawat karanasan at ang sining ay isang paraan para magpalaganap ng isang adbokasiya.

Ang Asia America Initiative ay isang grupo na may proyektong layunin ay mapalaganap ang kapayapaan sa Mindanao sa pamamagitan ng pag-gawa ng Longest Peace Mural na tinatanyang aabot ng 3,770 metro ang haba. Ito ay ang Lakbay para sa kapaYapAan sa EDSA na magaganap ngayong May 26, 2013, alas-sais ng umaga sa People Power Monument, EDSA, Quezon City. Ang proyekto ay naglalayon na ipaabot sa bawat Filipino na pwedeng maki-isa sa pagpapalaganap ng kapayapaan kahit sa simpleng paraan.

I-drowing mo ang nararamdaman mo. Kulayan mo ang paniniwala mo at isa-larawan mo ang kapayapaan na gusto mo. Lahat ay inanyayahan para maki-isa sa gawain. Sino ka man, ano man ang posisyon mo komunidad sa pagdrowing lahat ay magiging pantay-pantay. Sa drowing mo boses ng karamihan ang naipahayag mo.

Walang mawawala sayo kung sasali ka, bagkus nakatulong ka pa sa simple at munting paraan. 🙂

nasa dulo daw ng dagat ang langit

Dati tuwing bakasyon, mga walo o siyam na taong gulang pa lang paniwalang-paniwala ako sa teorya ko na sa dulo ng dagat dulo na ng mundo at pwede mo nang abutin ang langit. Madalas naming pagtalunan yon ng pinsan ko dahil sabi nya hindi pa langit yan amerika daw muna bago ang langit. Ayaw kong maniwala, basta sabi ko langit na yon dahil madalas andun ang dulo ng rainbow. Ginagawa namin ang pagtatalo tuwing tumatambay kami sa may dagat tuwing hapon. Sino ba ang magsasabi na tama o mali ang teorya ng bawat isa e pareho lang naman kaming mga batang nag-astang matanda at nag ala-genius sa geography ng mundo. Pati langit dinamay pa.

Sa lugar din yon kami madalas mangarap habang nakahiga sa buhangin na makakasakay din kami sa mga paminsan-minsan eroplano na nakikita naming sa himpapawid. Na darating ang panahon makakatapak din kami dun sa mga malalaking barko na nakikita lang namin mula sa malayo, hindi nga namin alam ang itsura basta kulay puti lang sila at sing liit ng hinlalaki sa kamay namin.

Sobrang simple lang ang buhay dati ang alam lang naming maging paglaki ay maging teacher, doctor at engineer. Sa karatig bayan lang daw kami mag-aaral sa kolehiyo at walang doctor at engineer na kurso dun kaya malamang teacher kaming dalawa. Sobrang malayo na sa amin ang sasakay ng bus ng dalawang oras. Basta madalas naming pag-usapan na pareho kami ng eskwelahan na pupuntahan.

Sa ngayon, natupad nga naman ang ilan sa mga pangarap ng mga bulilit na kami, may kanya-kanya ng lisensya sa napiling kurso. Engineer na sya at ako napasok sa larangan na sa hinagap ay di ko naisip ang maging propesyonal na manggugubat. Pareho na rin kaming nakasakay ng barko, iba-ibang klaseng barko pa, luxury cruise na lang sigoro ang dapat naming pag-iponan. Eroplano? Naging buhay na rin naming ang lumipad sa kung saan-saang parte ng pilipinas sigoro ang kulang ay yong pagpunta sa amerika bago sa dulo ng mundo. Ang langit? Ito sigoro ang hanggang ngayon ay pareho naming pagtatalunan kong saan nga ba, basta ang alam na naming ngayon na hindi ito nasa dulo ng dagat.

April heat

Busy ako. Yon lang! Hehe!

Totoo, busy talaga pero hindi ibig sabihin busy lang sa trabaho. Pakiramdam ko nga wala talaga akong matinong pahinga dahil kahit sa weekend may mga activities naman ako. Charot! kung saan-saan lang, pasama-sama sa mga friends para pang counter sa init ng panahon. Well, saan ba ko napunta. Una, sinulit namin ang araw ng kagitingan, nagtangka ulit sukatin ang lakas ng loob umakyat sa mga boulders na bato. River Tracing naman daw hindi na river trekking.

tulad ng river trekking buwis buhay na akyat sa mga bato. Haha! pero masaya.

Hindi ko na maalala ano pa pinanggagawa ko. Haha! Pero nag bridesmaid ulit ako. walang picture dahil nakabalandra talaga mukha dun.

Nagpunta din kami sa Agusan at Red Alert ang area kaya nakakatakot ng kunti yong parang lalabas na ang heart mo sa kaba dahil baka anytime may mang aambush sa inyo. Haha! Salamat sa diyos at buhay naman kaming nakauwi pero ang exciting na part dun ay ang pagsakay namin sa skylab. Ilang beses ko nang natry pero ang kasama ko first time kaya tuwang-tuwa ako sa reaction nya. Masarap lng talaga minsan mang asar. Haha!

at nakauwi ako sa amin. Nakaligo ng dagat at nakakain ng maraming seafoods. hehe! Marami pa sanang kwento pero inaantok na ko. Babush!

Saranggola tuwing tag-araw

Pag may lumilipad nang saranggola sa himpapawid, alam ko bakasyon na. Napapangiti ka na lang habang pinapanood ang mga bata, masunog man sa araw hindi mapipigilan sa pagpapalipad. Daig pa na parang buhay na nila ang hawak sa nakatali na pisi. Ang hindi mababayaran? Ang ngiti sa mga labi ng bawat batang may taling hawak habang nakatanaw sa saranggolang sumasayaw sa hangin. Mapa-abandonadong lugar, sa tabing dagat o sa gitna ng bukid at palayan. Pare-pareho ang pakiramdam ng mga taong nakahawak sa tali nang lumilipad na saranggola. Lumilipad ka, pansamantalang walang pakialam sa mundo, pansamantalang walang problema.

Ito ang pakiramdam na ang sarap balikan, ang amoy ng hanging dagat o kaya ang hangin sa bukid. Ang simpleng buhay habang nagtatawanan sa pag-gawa ng saranggola, ang halakhakan kapag bumulusok ang saranggola at ang ngisi kapag naabutan o mas mataas ang lipad ng saranggolang hawak. Ang amoy ng pawis ng kabataan, takbo doon, takbo dito hangga’t may matakbuhan habang nagpapalipad at ang pag-share ng baong biskwit sa bulsa. Hati-hati para lahat makatikim. Ang simple lang ng buhay natin noon pero masaya.

Tuwing tag-araw, saranggola ang kasabay sa pangangarap, ang kasama sa pagpapalipas ng oras na nakangiti at tulay para sa mga bagong kaibigan. Tara! Magpalipad ulit tayo ng saranggola. 🙂

Budlaan River Trekking

One time after belly dancing class nasabi ko sa isa kong officemate na naghahanap ako ng mountaineering group and luckily, ang mismong officemate na nasabihan ko ay may grupo, they were composed of ordinary trekkers to hardcore climbers. Matagal na rin pala na gusto nya akong i-invite sa group nila para daw may isang forester silang kasama. Wala nang mahabang usapan dahil nag-agree agad ako na aattend sa weekly meeting nila. They usually have a Saturday activity kaso dahil lahat kami may personal itinerary for the following Saturday so passed muna hanggang holy week dahil mostly uuwi din ng kanya-kanyang probinsya. Pero since hindi ako uuwi, nasabi ko sa isang kasama na sana may trekking kami kahit Sunday at yon din pala gusto nya, well, apat kaming babae na nag-agree na mag river trek kami-kami lang daw. Hehe! Lakas ng mga loob.

On Sunday morning by 6:30 AM ang meet-up, nasabi ko ba na ang supposedly guide naming ay nasa early sixties na. Tita mama ang tawag ng lahat sa kanya pero mabuti na lang nahila nya yong kapatid ng officemate namin na bestfriend ng anak nya. Wag malito! Haha! Dapat apat lang kami pero may isa pang nadagdag so kami ay apat na babae, isang lalaking may pusong babae at isang straight na lalaki yong guide. Anim lahat.

Instead na sasakay ng motorsiklo para mas kunti ang lalakarin, the group opted to hike, a one and half hour hike from the main road to the river trail entrance. Parang ang bilis lang kase dinadaan lang namin sa kwento at ang nangyare bawat puno na hindi nila kilala pinapa-identify sakin. Now I know bakit nila ako ininvite. Haha!

At first, maning-mani, I thought ang river trekking ay maglalakad lang kayo sa gilid ng river o kaya doon sa tubig dadaan. Isang pagkakamali na ganun lang ang expectation ko, pagdating tuloy doon ay nagulat ako sa laki ng mga batong aakyatin. Masaya syempre pag nakikita mo na yong mga maliliit na water fall formation, parang hindi pa kami nakakita ng water falls sa mga reaction namin everytime na maaakyat yong mga extra challenge na mga bato at yong falls na nasa dulo.

The good thing about this trekking activity, marerealized mong hindi pala physical ang labanan, will power pala. Mas makikilala mo sarili mo. One time habang paakyat sa bato at hirap na hirap ako dahil maliit nga ako syempre maliit din ang hakbang at wala kaming rapels, bark ng isang vines ang ginamit naming para gawing tali. Whoa! Hindi rin ako pwedeng balikan ng guide kase eksaktong isang tao lang ang pwedeng umakyat, sumisigaw lang yong guide na “kayo mo yan”, “apak doon.”,”lagay mo paa mo sa next na bato” and I did it! Pero sobrang nanginginig paa ko at halos humiga ako sa bato doon sa tuktok ng falls sa takot. Haha!

Kabang Falls – isa to sa pinakamahirap akyatin at dito yong vine ang ginamit as alternative sa rope.

  

Hindi isang beses na ganun ang nangyare, pero sobrang nakakatawa lang kase yong mga pictures namin kahit literal na nakayakap na sa bato lahat pa rin all smile sa camera. Lol! kahit dumaan sa hirap pagdating sa may falls ligo pa rin, nasabi ko nga sa sarili ko, ano ba ginawa ko sa sarili ko at naisip kong gawin to. Hahaha! At nakwento ko na rin dati na laking dagat ako pero hindi marunong lumangoy kaya syempre dun sa falls ginawa kong salbabida ang guide. Ang bait ko no? naging cargo nya ako. Hahaha! Kaya din sigoro ako ang binabantayan nun ako kase ang pinakamaliit sa aming lahat.

ako yang naka puti.. ang liit namin

We also met other trekkers na inindyan ng mga kasama at wala silang guide so sumabay sila samin, Masaya lang extra hands na tumutulong pag mahihirap ang aakyatin, hindi ko madescribe gaano ka delikado ang ginawa naming pero pag nahulog ka, hindi lang bali ang buto pwedeng buhay ang mawala.

Hindi ko nagawa ang main purpose bakit ako sumama sa ganitong lakaran, I was looking for a possible mother tree para makuhanan ng seeds for propagation, na-consume ang oras ko sa pag-iisip paano maakyat ang mga bato. Hahaha! So all went well, kahit sobrang sakit ng katawan ko after, ang motivation lang talaga ng lahat habang pauwi na ay maka-inom ng sobrang lamig na softdrinks. Hahaha!

‘yong guide namin volunteer ng red cross pero hindi sya nurse. Bago kami umuwi, nagamot na mga sugat ko. Sabi ko nga, pwede ko kayang i-uwi tong guide na to. Hahaha! Ang arte-arte lang talaga ng skin ko kase pagkauwi naming halatang-halata agad ang mga sugat at pasa. ‘Wa paki ang lola mo, enjoy kaya at hindi sigoro kumpleto ang trekking kong hindi kayo makikihitch sa mga malalaking truck, ang nasakyan namin isang dam truck na puno ng kawayan, doon kami sa taas ng mga kawayan parang topload lang.

si guide na super bait at gusto kong iuwi. lol!

At mukhang hindi ito ang huling beses na kwento sa mga mis-adventures ko, maraming-marami pa dahil nakalinya na sched namin.

conversation with KG

October 2012

KG: Lilipas ang gabi ngunit magpapasalamat ka dahil mas papahalagahan mo ang liwanag. Ngunit ang gabi at liwanag ay nagtatagpo rin. Nagniniig. At magkaminsan mamamangha kang pati ang araw at buwan nagagawang magtagpo, sa araw man o gabi. Nagniniig.

A: Magtatagpo man pero hindi pwedeng magsama. Ginawang madilim ang gabi at maliwanag ang araw dahil may kanya-kanya sila nang panahon. They were not meant to be together.

KG: Haha nasa magkaibang lugar lang sila, kumukuha nga ng ilaw at inspirasyon ang buwan sa araw eh

A: Ahaha! Naku ayaw talagang patalo. Kalimutan na nga.

KG: Hindi buo ang araw kung wala ang gabi! O ha

A: Parallel lang ang araw at gabi pero hindi darating sa point na magtatagpo sila. Nasa magkaibang side lang. Hanggang tingin lang

KG: What time of the day is it? It’s 9:30 in the evening! Parte ng gabi ang araw!

A: Parte man ito o hindi may mga bagay lang talaga na hindi pwede.

KG: Parang bearbrand lang, pwedeng choco na gatas at pwedeng gatas na choco. Pwede ring gimenez!! O ha

A: Ikaw na talaga ang hindi nagpapatalo. Ayaw mo kong bigyan ng chance makalusot. Haha! Darating ang time, malalaman din natin sino ang tama.

KG: Haha! Wag sumuko! Kalimutan mo ma’t itanggi, mananatili pa rin! It forms part of you hehehe

A: Haha! Mali, hindi ako sumuko, tinanggap ko lang ang totoo. At least pwede kong sabihin sinubukan ko at nagawa ko na part ko. At ang result, magstart ulit para sa sarili.

KG: It’s still a game 😉

A: Mali! Dahil hindi ako nakikipaglaro at hindi makikipaglaro.

KG: Seryoso na. Perhaps Jiminy Cricket’s song would ring true then and hope it is so 🙂

KG: Good night. Sweet dreams ❤

Naalala ko, hindi na ko nagreply dahil hindi ko kilala si Jiminy Cricket at hindi ko naalalang i-research until today. Nakakamiss din ang taong to, sigoro dahil naging totoong kuya sya during those time na andito pa sya. Ang lakas ng radar nito, parang alam nya kelan sya mangungumusta, at paminsan-minsan mangungulit lang at hindi pumapayag na hindi mo makita ang point nya. Haha! Lahat ng usapan namin tumatambling sa kung saan-saan, madalas din syang mag play with words at kelangan mong i-decipher. Kahit alam ko na wala nang sasagot sa numerong naka-save sa phone ko hinding-hindi ko kayang i-erase lalo na ang mga naipong usapan. Considered as pamana na sigoro to. Wisdom inheritance.

 

Just a thought to ponder

Alam nating lahat na may pagkakamali sa part ng sulu sultanate, ‘ika nga sa chess wrong moved at touched moved na rin kaya bagong strategy ulit. Pero ang akin lang kong tumatayo ka ngang ama ng bansa, wag naman yong paraan na parang pipiliin mo pa ang relasyon mo sa ibang tao kesa sa mga anak mo. Hindi ko sinasabing makipag-gyera tayo pero sana naman sa paraang hindi tayo hahamakin ng ibang lahi. Paano ibibigay satin ang respetong dapat para satin kung sa kunting pabor para na agad tayong maamong tupa na sunod-sunuran sa kanila. May tamang kapalit ang bawat pabor o tulong na ibinibigay sa atin na hindi naisasakripisyo ang dignidad ng mga Pilipino.

Ang pagkakamali nga ng sultanate of sulu ay ang i-claimed ang lupang pag mamay-ari nila na may mga dalang armas. Kung sa mahinahong paraan nga lang sana na i-request as their ancestral domain ang area at ipa-recognize sa Malaysian government malaki ang chance diba?

Naiwala ang sympathy na dapat maibigay sa kanila nang dahil sa maling simula, pero sana naman magkaroon din nang pangil ang gobyerno natin na ipag-laban ang karapatan ng mga taong ito, ganito na lang ba tayo madalas? Sunod-sunoran na lang. These people are just trying to claimed their rights, ok lang sana kung sa totoo lang wala silang karapatan pero meron, meron at meron.

Minsan para maayos ang problema kelangang simulan sa loob, just try to listen baka mas maintindihan natin bakit bigla silang gumawa ng hakbang na mali sa pananaw ng karamihan. Baka mas maiintindihan natin ang kultura at paniniwala nila.
‘yon lang.

side trip

Wala pa naman sigorong agiw dito ano? Hahaha! Ang dami ko sanang kwento pero napanis na yata. Ganun pa rin naman kase ang routine ko, kung wala sa opisina, nasa byahe. Byaheng trabaho na may kunting side trips. Kung saan-saan lang parang familiarization sa lugar na napupuntahan, simbahan, plaza, night market basta yong usual na pinupuntahan ng mga tao. O kaya andun lang ako tumatambay sa mga fruit stands. Mabubuhay kase ako kahit fruits lang ang kakainin.

Naalala ko dati sa isa kong subject na “Parks and recreation”, by definition considered as tourist pa rin daw ang mga taong bumibyahe na work related kaya turistang-turista ang peg ng lola mo, the same pa rin naman kase sa mga turista, maghahanap ka ng kainan na masarap, bibili ng pasalubong at kukuha ng pictures sa mga places na gusto mo. Pero ang byahe ko ay madalas nakakapagod tulad na lang na ang pupuntahan mo ay part ng Mindanao pero dadaan ka pa ng manila, galing cebu punta muna ng manila bago ang destination mo. Ang mas mahirap pa ay ang paghahabol ng oras o kaya’y paghihintay ng oras sa mga connecting flights. Imagine, lalapag ka ng terminal 2 tapos ang next flight terminal 3, o ha! Takbuhan kami diba?

At meron pang mas challenging, yong aakyat pala kayo ng bundok at wala sa itinerary ang masaklap ‘di ka nainform, ayon! Umakyat lola mo na naka doll shoes, parang gusto akong murahin ng doll shoes at nang mismong paa ko dahil sa paltos.

Pero kahit ganito, nag-eenjoy pa naman ako sa trabaho ko, ito nga ang gusto kong trabaho yon nga lang minsan parang gusto mo nang magreklamo sa sarili mo na pagpahingahin ka naman. Haha! Halo-halo ang mga nakakasalamuha, minsan ang partners pala namin sa project ay mga madre at dahil 2 hours away from the city dun na kami natulog, ang hirap mag moved sa loob di ko alam paano magsalita, o kaya natatakot ako na baka ako bigla ang mag lead ng prayer. At ang isa pang dilemma, kahit kating-kati na ko na magbihis ng short hindi pwede kase bawal ang naka-short habang kumakain. Hehe!

Naghahabol ng oras pero fulfilling, Masaya kapag nakikita mo na ang binigyan nyo ng training ay interested sa mga tinuro nyo. Mula estudyante hanggang sa mga member ng minority group, pamin san-minsan maingat kase area ng mga Nice People Around o kaya red alert pero yon nga ang spice sa trabaho, tumataas ang adrenaline sa katawan pag may warning na mag-ingat. Haha!

Ayaw ko nang pahabain baka ma-bore ka lang at ayan ang sample ng namundok na naka doll shoes, lublob sa tubig. Lol!

Possibilities

While we are breathing, we always have a never ending chances. We hope, We wish. We look forward in finding real happiness. We build faith to fate that after the darkest moment, after we had pulled down our only choice is to climb up and hold the light.

Slowly we gain respect for and from others. We trust, we share, we create  new roads for our journey, we meet people at the crossroads, some leave marks in our hearts, some becomes dearest, few says goodbye for good. Where ever our path leads us it teaches us lesson, for us to be ready on facing the future challenges.

We fall, we cry but we don’t just stand but we fly and soar high.

We keep memories, valued the simple gestures from special someone. Cherished those special moments that serves as strength when trouble comes.

The weight of possibilities are just balance. It is just a matter of perspective on how we see our life. The world may turns up side down but as long as you believe that everything happens for a reason the world will smile at you or perhaps share some good laughs with you. 🙂

Feb-ibig

Ang dami ko sanang kwento pero dahil sa sobrang dami nila hindi ko na alam paano sila pagtagpi-tagpiin para mabuo, mula sana kung paano naging makulay ang taon na 2012, sa mga galaan na hindi maikwento,sa pagtambay ng dalawang buwan, sa paglipat ng cebu at kung paano naging paborito ko ngayon ang “September” ni Chris Daughtry. O ha! January at February pero September ang peg sa music ng lola mo. Hahaha! Ang dami-daming kwento pero tuwing haharap ako ng computer, trabaho ang nai-isip ko nasa adjustment period pa kase ang drama ko, 3 months na ako sa bagong trabaho at so far masaya naman, sabi nga the other side of the profession, bago lahat ang mga ginagawa ko, ibang-iba sa two previous jobs ko, ang common denominator lang nang lahat ay forester pa rin position ko at nagpapatanim pa rin ng puno. Pero ibang-iba basta!

Natutuwa na rin ako, mga naging ka-close ko parehong writer at taga ibang division, mga lunch partners ko sila, the usual, ngayon lang sila nakakakilala ng isang propesyonal na manggugubat, amazed na amazed ang mga lola sa mga experience at sa trabaho nang mga manggugubat, sabi ko kase, nagbibilang kami ng linta at alimatik. Bwahahaha! At ako pa rin pinaka-bata sa unit namin, at nag-iisang babae.

Wala daw akong makwento sa lagay na to. Hehe!

Feb-ibig na, pero ayaw ko namang punoin ang blog ko nang kalungkutan at kabiguan, kahit naman madrama ako, nagsasawa din ako sa mga ganyan. Haha! Pano wala munang kwentong pag-i pag-ibig ha! Saka na pag maayos na ang lola mo. Ang tagal kong mag-heal at mag moved on. Nagsasawa na ako. Hahaha!

Anyway, wala namang permanente sa mundo, maraming-marami pa ang magbabago pagdating ng tamang panahon. So paano, ayaw ko ng seryoso kaya gora na lola mo. Bye! Mwuaaaaaah!

Sunburn

Madalas, napapasama ako sa mga biglaang lakad. Tulad ng bigla nyo na lang naisip na pupunta ng beach. Mas enjoy ang madaliang plano, spontaneous man pero at least walang expectation. Last saturday bigla na lang nagyaya ang housemate ko na maligo ng dagat, may maganda daw na resort along southern part of cebu. It was in Dalaguete. Biglaan lahat, tumawag ang housemate ko sa mga friends nya at seven kaming lahat ang nagconfirm, kitakits by afternoon para magsimba for the first novena mass of santo niño then namili ng dadalhin for the next day. Wala din kaming matinong tulog dahil nagmarinate ng lulutoin at gumawa ng fruit salad, frozen ang fruit salad na dala namin para i-travel man, malamig pa rin. 3 hours lang yata ang tulog ko then gising ulit para mgluto ng chicken pandan. Actually hindi ako ang nagluto, sinamahan ko lang housemate ko habang nagluluto sya. Hahaha!

By 5am all set, diretso na bus terminal. Poorita kami kaya commute. Around one and half hour ang travel at 100 pesos na pamasahe for aircon bus. Along the highway lang daw ang resort kaya sinabi lang namin kay manong conductor na ibaba kami sa Dakong Bato in Dalaguete. Pagkasakay ng bus, contest na kami sa pagtulog. Hehe!

Ito ang nadatnan namin:

natuwa ako sa floating bench na yan. Ang romantic ng dating pag naisip mong may magda-date dyan at sunset ang background. Oo na, ako na ang hopeless romantic.

Ang linaw ng dagat. Sobrang sarap magtampisaw dyan.

Bale, dalawa ang pool nila, pili ka lang, Pero kami salitan sa pool at dagat naligo. Parang mga bata lang, at parang hindi ako lumaki sa dagat kung maexcite sa pagligo.

At ang result nang outing,SUNBURN, ang hapdi tsong! Magbabad ba naman sa dagat at pool mula 10 am to 3 pm. Sinong ‘di magkakasunburn nyan? Pero worth it naman. Masaya kase walang arte ang mga kasama ko, walang takot masunog, walang nagtatago kay mr. sun. Gora! ang mga lola. May free spelunking din sila. Though walang unusual sa cave pero dahil curious at free naman pinatos na rin namin. Haha!

Maganda ang place talaga at affordable lang. Entrance fee is 100 pesos per person then the cottages price range from 300 to 500. Ok na yon lalo na if barkada kasama. kung Wala lng work by monday baka nag-overnight kami. 4k lng kase ang barkada room nila good for eight person. Sulit.

Nagpromote pa ako no? walang bayad to. Haha! All in all ang gastos lang talaga namin per person ay nasa 500 plus. Pork Barbeque, Inihaw na bangus, Chicken pandan, fruit salad, chichirya at soft drinks ang nabili ng tig 250 na contribution for food.

Bagong taon, bagong gising

Bagong taon pero wala akong new year’s resolution. Hindi ako naniniwala dun,ayokong mag promise tapos hindi ko naman magawa. Ayokong lukohin ang sarili ko.

Last year, the frequently asked question ng mga kaibigan at bagong kakilala. “May bf ka? Asan bf mo?” Gustong umikot ng mga mata ko pag naririnig ko yan. Ayokong sumagot kase maraming “bakit” na kasunod. Pero maiiwasan ba yan? Hindi. Madalas kung pwedeng idaan sa ngiti, ginagawa ko. Sila na ang bahalang mag-isip what’s behind my smile pero pag mga kaibigan na nagtatanong, lagot na.

Minsan tinatanong ko, anong meron sa lovelife at bakit yon agad-agad ang natatanong, hindi ba pwedeng kumusta pamilya ko at ang trabaho. Yan! Kayang-kaya kong sagutin. Mas madalas dinadaan ko sa biro, na hindi ko pa kayang bumuhay ng husband o kaya kulang pa ipon ko pambili ng boyfriend. Ang pathetic ng sagot ko no?

Ang totoo, ang hirap mag explain. Kung gaano ka simple sa iba, sobrang komplikado naman ng nasa loob ko.

Hindi ko sisimulan ng ka-bitteran ang taon ko dahil mas marami akong dapat na ipag-papasalamat. Pero gusto kong mag explain. Baka dito kaya kong ipaliwanag ang hindi ko masabi in person. Sabi ko sa ilang kaibigan, bigyan nila ako ng at least a year para ayusin ang disposisyon sa sarili ko. 2012 had been a roller coaster to me. Hindi naman sigoro masama kung patatahimikin ko sarili ko.

Ang totoo para lang akong raw magnet, pag nilagay sa buhangin ang bilis makakuha ng carbon deposits pero pag dinikit ako sa isa pang magnet kalahati lang ang nadidikit hindi magkatugma. In short hindi para sayo. Ganyan ako, I am attracted sa mga taong hindi katugma sakin. Iyong kalahati lang ang pwede sayo at kalahati ko lang din ang pwedeng ibigay. Ayon! Kaya ginusto kong manahimik. Ilang beses kong hiniling na ibalik sa normal ang lahat, yong panahong wala pa akong idea how lovely it is to fall in love plus the painful part of it. Hindi ko na kailangan i-explain ang pakiramdam kase parang ako lang yata ang nahuli sa aspetong ito. Anong magagawa ko,late bloomer ako! Hahaha! It was good na nadadaan ko na to sa tawa ngayon.

Wala talagang matinong explanation. Humahalo ang balat sa tinalupan, pag pinahaba ko pa mas lalong gugulo. Basta ang alam ko, ganun pala yon. Umaasa na lang ako sa panahon kung kelan ako maghihilom. Ang drama ko ano? Haha! Sa mga nakakakilala sakin ng personal wag nyo kung batukan at sa iyo ngumiti ka na lang, ganito lang sigoro talaga ako. Magiging maayos din ako, promise!

P.S. Hindi sa pag-ibig umiikot ang buhay ko pero masarap magbasa ng mga sulat ng kagagahan at kapalpakan para pagtawanan sa panahong kaya nang balikan.

Nagpapakabusy ang lola mo, sabado’t linggo may trabaho pa rin ako.

Tatawid ng Dagat.

Ang partner ko sa lahat ng lakaran, ang aking backpack, yong native na bag binili ko para lagyan ng mga pasalubong 🙂

At aakyat ng bundok

Lahat ng ‘yan ay para magtanim ng puno. Bow!

tinkerbell

Last friday, maagang Christmas party namin at ang theme, Wonder Child, the person or character you wanted to become or had been dreaming of when you were just a child.

Hindi na kailangang hulaan kung ano ako, hanggang ngayon halata naman ang fascination ko sa mga firefly kaya nga ako si aninipot.

Pero hanggang ngayon nasa akin pa rin ang kagustuhang i-grant ang wish ng ibang tao. Hindi mawawala yon.

Anyway, balik sa kwento, sa lahat ang team namin yata ang mga weird. Hehe! may kokey monster, pulis, sakristan, invicible man, santo papa at ako. Ako lang babae sa team at lahat kami nanalo sa raffle o dba? maswerte din kami pero kinabukasan namaga na tonsil ko, ang dami kaseng chocolates at ice cream.

Ang bilis ng panahon, last year nag christmas party ako sa manila at iligan, ngayon cebu naman.

tinkerbell turns belle – hindi ako nakapagpasalamat sayo, the late night text and call, the puzzles to decipher, the advices, motivations, and the secrets. Sa panaginip pwede pa rin tayo mgkwentuhan. Sigoro nga magiging tinkerbell ako habambuhay.

ikaw at bangkang papel

Tayo ay mga bangkang papel sa buhay ng ibang tao, limitado ang sandali pero may dala-dalang ngiti. Walang eksaktong oras ang paglalayag, wala sa haba ng pagkakilala at wala sa tagal ng pagkakasama ang importante paano pinapahalagahan ang mga sandaling naging bahagi ka nang paglalayag nya.

kalandian sa internet

Pag may pagkakataon akong buksan ang blog na to, nagugulat ako minsan sa mga pagbabago ng wordpress, ang hindi lang talaga matinag-tinag ay ang posisyon ng isa kung post dati ang “wanted boyfriend” hindi sya nawawala sa most read post ko pero ang laman nun ay walang koneksyon sa title  hehehe! . Nagpapahalata talaga na ang mga taong active sa cyberworld ay mga walang lovelife. Hoy! sasabihin ko sayo, walang mangyayari kung dito ka maghahanap ng kalandian. Hahaha! dahil hanggang kalandian lang talaga yan. Sigoro ang ilan naging tulay ang kwadradong mundo pero mostly naging successful dahil pinili nilang mabuhay sa totoong mundo.

Naisip ko lang, bakit pag lalaki ang gagawa ng love letter o love poems ay sweet? tapos pag babae wala lang, unfair ano? kapag babae ang aamin possible na sabihan syang malandi, pwede bang nagtanggal lang ng plastik sa katawan, nagpakatotoo lang. Ayawan na sa tupperware. Basta! yon na yon!

Tumitipa na naman ako na parang wala sa sarili, ewan ko ilang beses ko nang sinabing ayaw ko na dito pero ito o, bumabalik hindi na nga lang tulad ng dati pero makwento pa rin. Para kung binuksan ang pinakatagong layer ng pagkatao, pinapasilip ang ibang parte  sa mga totoong estranghero, nagpapakatotoo sa mga hindi kakilala at piniling ilihim ang ilan sa mga sinasabi dito sa totoong buhay. Ganun naman sigoro talaga, mas madaling magsalita sa hindi kakilala.

Ilan sa atin dito ang mas piniling magtago sa mga pangalang gawa-gawa lang, walang mukha at piniling ilan lang ang naging personal na kaibigan, wala kaseng kasigorohan, may basta-basta na lang mawawala, may mga parang kabute at meron namang piniling magpahinga . Pero may ilan na nananatili, may magbabasa man o wala, pag tumatagal kase dito mas gugustuhin mo na lang tumipa hindi para may mabasa ang mga nakilala kundi ginagawa mo to sa sarili mo para lumaya.

Kung dati, importante ang maraming comments, ang mga magiging bagong mambabasa, ngayon hindi na. Tumitipa ka na lang para sa sarili mo. Babalik at babalik tayo dito, magiging paulit-ulit man ang ititipa. Makikipaglandian sa mga salita.

 

lipat-bahay

madalian ang pagtipa ko dahil sa opisina ako nagba-blog. After 3 weeks tumutubo na ang kapasawayan ko. hehe! Thank you sa isang kaibigan nakahanap ako nang matinong proxy kaya ngayon panakaw to. hahaha!  Bale maganda din workstation ko, nasa pinakamalayo at pinakatagong lugar kaya makikita ko muna lahat ng lalapit bago nila makita ano ang ginagawa ko.

anyway highway, nagpapalipas lang naman ako ng oras, ayaw ko nang magtrabaho dahil eksaktong 5:30 lipad na ko dahil lipat-bahay ako ngayon. Pangatlong bahay mula ng dumating ako dito ang hopefully ito muna ang tirahan ko hanggang andito ako. Hmmm, maximum of two years lang ang binigay kong time na mag stay, sigoro naman malilibot ko na ang visayas by that time. Pagkatapos hindi ko pa alam saan pupunta.

ang maganda sa lilipatan ko, may area kung saan pwede akong  magpinta at medyo malapit sa opisina kahit alas-syete na magising hindi ako late  ‘yon nga lang mamimiss ko ang mga kaibigang umampon sakin habang naghahanap ako ng malilipatan.

Sila ay mga college friends ko, dorm mates dati, friends through the years sila hindi halos mapaghiwalay, ako naman nagpagala-gala muna then nang lumipat diretso ulit sa kanila. Nakakamiss ang late night talks, wala sa planong inuman at videoke, the foodtrips, tambay sa rooftop habang sabay magwi-wish pag may falling star kahit alam naman naming meteors lang yon o kaya moving satellite. Ang walang katapusang asaran, mga kapalpakan sa buhay napinagtatawanan. Ang totoo wala yatang pinagbago except sa mga responsibilidad namin ngayon, at responsibilidad pa na inako lang kaya ito pare-pareho kaming mga pulubi. hahaha!

Sa paglipat ko, balik ang dating routine, magpipinta sa weekend, start ulit mangolekta ng libro at mananahi pa pala ako ng bagong pillows sa sala set na kamay lang ang gamit. hehe!

Hopefully pansamantalang ma-settle ako dito habang nag-iisip ano talaga ang plano at gusto ko sa buhay.

Sari-saring kwento

Ako ay totoong madaldal pero sa dami ng dapat na i-kwento tinatamad na ako kaya pagtiyagaan nyo na lang tong pinagdugtong-dugtong kong kwento mula sa mga larawan.

Anong significance ng ilaw na yan? Ang totoo, wala. Trip ko lang kunan sa isang hotel na pinag-stayhan ko, kung saan di ko maalala kong sa davao, dipolog or valencia. Paalala yan na madalas wala akong magawa pag nakauwi na ko ng hotel mula sa trabaho.

Volcano na hugis salakot. Along Maramag, Bukidnon. Madalas ko itong madaanan pero di ko napasok ang botanical garden/natural park na nasa paanan nito.

Ito ang itsura ng trycycle sa Pagadian City. Bawat places na napupuntahan ko iba-iba ang itsura ng trycycle.

Sunrise sa lugar namin. Kinunan ko isang araw nung sinamahan ko si nanay maglakad-lakad, morning exercise.

Sa amin ulit. Hehe!

Sa isang hotel ulit na pinag-stayhan ko. Ang gala ko ba? Haha!

Sunset sa amin din. Puro na lang lugar namin. Pagpasensyahan nyo na trip ko. Random ang pagpili ko ng picture.

Lobster na maliliit. Hahaha!

Sa loob ng Cathedral sa Iligan City.

Tsaran! Thank you ninong sa bag. Hahaha! Sa Apo view to.

25th birthday cake ko sponsored by may housemate.

Part to nang national museum. Iniisip ko pa kung saang area to.

Altar ng Santo Niño Church ng Cebu.

Outside Santo Niño Church.

Magellan’s Cross.

Along Pari-an. Hindi ko alam ano tawag dito.

Hindi ko alam paano tatapusin kaya hanggang dito na lang.

Fin.

Huling Hiling

“akin na mga kamay mo” sabi ko.

“Bakit?” tanong nya na abot hanggang mata ang question mark.

Sabi ko lng ulit “akin na, pwede kang mag wish” sabay ngiti.

Tapos nagdemonstrate  ako sa dapat na posisyon ng kamay nya. Nakadaop ito na parang magdadasal pero pahiga ang posisyon.

Sinunod naman nya, ikinulong ko ito sa mga palad ko saka sinabing  “pikit ka and make a wish, tatlo”.

That was three years ago. Hindi ko na inulit na magpawish ulit mula nun.

Natupad kaya mga hiling nya?

Kilala kita

Last night, first time kong ma-meet in person ang boyfriend nang kaibigan ko. Ang weird lang bago ko pa sya nakita tinanong na birthday ko, akala ko ikukumpara nya edad ko sa gf nya pero hindi sabi nya lang weird daw ako at complicated pero explained nya daw when we meet . So nung magkita na sabi nya  “you have a very powerful energy inside you, your personality is so strong”. Ang sabi ko, akala ko ba weird at complicated ako? Sabi nya, complicated because your energy tend to be scattered if you were confused. Your weakness is the doubt when in fact you know that you can do it. You are an artist by nature and have a gifted hand.

Napatango naman daw ako kase yong sinasabi nya ay ako nga. Napatawa nga lang ako nung sinabi nyang gifted daw kamay ko, syempre sabi ko, nagpipinta ako pero sabi nya hindi daw, magaling daw akong magmasahe. Hahaha! Sa liit ng kamay ko hindi ko maimagine ‘yon. Sabi pa, hindi ko pa lang daw sigoro nadiscover, masubokan nga baka masahista pala ang career ko. Hahaha!

Ang totoo, hindi ko masyadong sineseryoso mga hula pero infairness napaisip nya ako, marami pa kase syang sinabi na kahit pinakamalapit kong kakilala hindi nila alam.

Totoo, na mahirap akong kontrolin gaya ng sinabi nya, pag nagdecide ako na may pupuntahan, gagawin ko. Nakikinig ako sa mga sinasabi ng iba para timbangin ang desisyon na gagawin pero at the end puso ko ang nagdedecide.

Hindi ko rin pinagsisihan mga ginagawa ko, umiiyak pag nabibigo, pag pumapalpak, pero bumabalik ulit para magfocus sa gustong gawin.

Hindi daw ako pwedeng talian kase lumilipad ako sa kung saan ko man gusto. Haha! Totoo, sa nangyayare sakin ngayon hindi ko na alam kung saan ko kinuha ang guts para magstart ulit sa ibang place. Pero ginawa ko. Sigoro fate ko ang bumiyahe at ikotin ang pilipinas. Tapos na ang mindanao, visayas naman ngayon hopefully luzon at southeast asia sa susunod. Hehe! Sama ka sa pagiging gala ko?

Pero sabihin man nila na kayang-kaya kong tumayo mag-isa, andito sa loob yong longing na someday makikilala ko rin ang taong pwede kong sandalan at pwede akong maging vulnerable at weak pero iingatang hindi ako masasaktan. Ni-lolook forward ko yon, promise!

Tres

Tatlong taon.

Tatlong taon na akong tumitipa sa pahinang ito, sinusubukan ko ngang balikan ang reason nung naisip kong mag-blog. Malayo, malayong-malayo sa dahilan bakit gumugulong pa rin at nag i-exist ito. Kasama sigoro ang pagkamulat sa totoong kulay ng virtual world kaya nagbabago din ang pananaw.

kung babalikan, ibang-iba ang anini noon sa anini ngayon. Makapag-share lang dati masaya na, mailabas lang ang kakulitan ok na. Hindi ilang beses na binalak kong i-delete ang blog na to pero mas matimbang ang panghihinayang sa mga naipong naitipa. Pag binalikan kase, napapailing at napapatawa na lang ako sa mga binabasura ko dito.

Ang daming nakilala, ang daming  mga di inaasahan, mga hindi ginusto pero ayaw kong pagsisihan. During those times, naging masaya din naman ako. Ayoko lang dumating ang panahon  na ka-bitteran ang mababasa dito o kaya malulungkot.

Lahat na yata ng klase nang emosyon naging tono na nang mga tinipa ko. Dito ko na-aappreciate ang kalayaan nang pagsabi ng totoong nararamdaman, at hopefully malungkot at masaya man, palipasin nyo na lang. Anuman kase ang gawin natin, darating talaga ang pagbabago at hindi hihinto ang mundo para dito.

October 7. Pangatlong taon ko dito. Maraming Salamat sa mga nakilala, naging personal na kaibigan at sa mga taong nagturo ng leksyon para tumayo at humakbang ulit. Alam nyo na sino kayo. Salamat! Masaya ako na nakilala ko kayo. 🙂

pag-ibig na wagas, napilitang lumagas (a one sided story)

PAUNAWA: KUNG AYAW MO NANG KA-EMOHAN PLEASE LANG ‘WAG MO NANG BASAHIN.

ANG NILALAMAN AY NANGANGAILANGAN NANG PATNUBAY SA SARILI PARA ‘WAG SABUNUTAN ANG NAGSULAT.

Ito ay kwento tungkol sa isang one-sided na pag-ibig at pakikipagsapalaran na abutin ang impossibe. Syempre title pa lang alam nyo na ang ending. Hindi happily ever after ang drama kundi luhaan at nag-iisa.

Ang totoo, hindi talaga to kwento isa lang itong paghimay sa sitwasyon ng one sided love na sa una inakala mong maging isang wagas na pag-ibig tapos dahan-dahan lilinaw na wala palang aasahan pero sumige parin, naniniwala pa kase sa kasabihan na ‘If you give love, give it wholeheartedly” walang hinihinging kapalit, magmahal ka lang masaya na. Martir to the max at kunti na lang pwede nang ipabaril sa luneta.

IDEALISTIC dahil naniniwala pa sa fairytale, Sinong aayaw sa prinsipe? Sinong aayaw managinip ng gising na someday makikilala mo ang one true love. Malay mo ba naman na marami palang fake na dadaan at paano mo naman kaya malalaman kung sya na ba? INSTINCT? naku! minsan palpak din yan. Hahanap ka nang prinsipe pero hindi ka naman prinsesa, wala! kahit si cinderella may dugong bughaw, tayong mga pula at ordinaryo ang dugo, waley! Ang bitter lang nito ano?

Ang mga taong nakaranas nito, ni sa panaginip hindi nila pinangarap. Walang gustong umasa at masaktan sa huli. Walang may gusto na pagkatapos mahulog ang loob mo, pagkatapos mabigyan nang bagong kulay ang ‘yong mundo saka mo lang malalaman na wala lang pala yon sa kanya. Na naging parte ka lang nang paglalakbay nya. Masakit yon diba? mahirap tanggapin at mas lalong mahirap harapin ang sarili sa salamin.

Ang sarap manisi, bakit pa kase sya nakilala, bakit pa sya mabait. Aba! malay din nya. Hindi kaya assuming lang tayo, yong mga gestures na ordinaryo sa kanya binibigyan ng malisya. D’yan nagkakaproblema. Paano pala kung talagang malambing lang sya, at yong mga ginagawa nya sayo ay kapareho lang din ng treatment nya sa iba. Ayon! Ang sakit sa bangs, kasama na pride at laman ng bituka mo. Hindi pala kayo pareho ng signal na nasagap. Ang kanya smart at ikaw globe, mahal tuloy ang text, i mean mahal ang naging kapalit. Nawasak ang tiwala mo sa sarili.

Minsan darating sa puntong haharap sa salamin, iisahin-isahin anong meron at wala ka, minsan mag seself-pity, ano ba kase ang gusto nya na wala sayo? Ang daming tanong, minsan naghahalo na at mahihilo ka na lang.

Mahirap talaga, sabihin mang ayaw mong mag assume, ayaw mong umasa pero kaipokritahan na hindi mo maramdaman na gusto mo rin na maging kayo. Kaso hanggang friend ka lang. Sabi nga ni Ramon Bautista, na-“friendzone ka!” If gustong maging abangers, abang at your own risk.

Minsan kinukumbinsi mo na rin sarili mo na simpleng paghanga lang yon. Magkaibigan kayo, yon ang claim mo sa lahat, totoo naman kase talaga na yon ang status nyo. ‘Yon nga lang mapilit pa rin talaga ang damdamin mo. Parang tubig na naghahanap ng butas para dumaloy. Wala naman kase talaga tayong magawa pag puso na ang nakaramdam. Ayon! Nahulog, nadapa at nasugatan nang hindi man lang nya alam. Kawawang nilalang.

Kung darating na ang point na alam na nya, at dahan-dahan nyang pinaparamdam ang paglayo, dumistansya na. Hayaan na sya. Wala kang choice, hindi pwedeng ipilit ang hindi. Hindi pamamalimos ang pag-ibig. Masakit man, remember pain is temporary. Mawawala din yan, maglalaho na parang bula hindi nga lang alam kung kelan maghihilom ang sugatan mong puso.

Mapaglaro minsan ang tadhana kung kelan hindi mo inaasahan saka naman guguluhin ang mundo mo, kung kelan unguarded ka saka aatake, mas malalim nga naman ang baon, at sigoradong may souvenir na pilat. Walang may gusto na umiyak, walang gustong umamin ng kahinaan, walang gusto na matalo pero ayaw man natin kasama to sa pagdadaanan para gumulong ang buhay na meron tayo.

Buo

Re-post lang po: Naisulat ito 2 years ago at natuwa lang akong -share ulit. 🙂

Siamea

Kung may ibabahagi tayong parte sa ibang tao, di nating pwedeng ibigay ang bagay kung saan meron tayong kakulangan, kadalasan yon lang ding bagay na meron ka, di natin kayang ibigay ang natitirang parte na kinulang kasi paano ka pa?..pero may mga pagkakataong sabihin mang wala kang maibigay pero meron pa pala, akala mo said na ngunit may isang patak pang natira.

Minsan akala natin di tayo marunong magparaya, di natin pwedeng bitiwan ang isang bagay kasi ikakamatay mo, mawawalan ng kulay ang mundo, mawawala ang kunting liwanag na nagpapagalaw sayo.

Akala ko ganun, akala ko walang maganda sa dilim, may mga bagay na di kelangan ng mata, di kelangan ng liwanag para makita… kusang bubuo yon sa pagkatao mo, sasanib sa kaluluwang akala mo wala ng silbi. Sa dilim ang pag-iisa ay nakakatakot, nakakapangilabot kung iisipin, pero parte ng buhay na kelangang dumaan sa kadiliman, parte nito ang pag-iisa…

View original post 92 more words